سجده

امشبم قصه شب سجده به محراب تو بود        

                                            تا سحر گه سخن از چشمه در خواب تو بود

به  تمنای  تو  لای  تو ای  شمع  وجود

                                            سوخت پروانه جان و  همه  بی  تاب تو بود

سر خوشی جام خیالت چه خیالیست عجیب

                                             رستم   صبر  مرا  کُشته  سهراب  تو  بود

مردمان کوچه بغض در تب و تاب رسیدن

                                             آه مرا ز فریادی که در پنجره گرداب تو بود

                        خوب من طعنه مزن بر گل لبخندم که مُرد

                        فصل  رویش  مرا  قسمت  میراب  تو  بود